«یا لیتنا کنّا معکم» را به زبان گفتی، اکنون به پای دل نیز بگو که تا پای در میدان ننهی دعایت مستجاب نمی‌شود. چه سهل است با زبان «یا لیتنا کنّا معکم» گفتن و چه سخت است تا پای جان در رکاب حسین ایستادن.
ای دل! صحرای بلا به وسعت تاریخ است و تا مؤمنین را به بلایی نیازمایند، رها نمی‌کنند. می‌انگارند که با یک زبان در دهان گرداندن که «یا لیتنا کنّا معکم» تو را واگذارند تا در صف اصحاب عاشورایی امام عشق محشور شوی؟ زنهار که رسم دهر بر این نیست؛ دهر بر محور حق و عدالت می‌چرخد و تا تو کربلایی نشوی، تا سلاح در کف نگیری و پای در میدان ننهی و بر غربت و مظلومیت و جراحت و درد و سختی و شدت و اسارت صبر نورزی، تو را به خیل عاشوراییان نمی‌پذیرند. یاران حقیقی حسین این دلاورنند، نه آن‌که در خانه‌ی عافیت نشسته است و به زبان زیارت عاشورا می‌خواند!

آقا مرتضای آوینی